Αγαπημένη μου μαμά,
σου γράφω τώρα που εγώ μεγάλωσα κι εσύ πέθανες, για να σου πω όλα αυτά που δεν μπορούσα όταν ήμουν παιδί. Δεν μπαίνω στον κόπο να σου πω πώς περνάω και με τι ασχολούμαι - έτσι κι αλλιώς πάντα νόμιζες ότι όλα είναι καλά κι ότι ήσαστε πάντα "στοργικοί γονείς".
Μισώ τον τρόπο που μ' εγκατέλειψες όταν ήμουν βρέφος, όπως και το ότι μ' άφηνες μόνη μου από 4 ετών, και που χρόνια μετά ήσουν περήφανη για το πόσο καλό μου έκανες έτσι.
Σε μισώ που ποτέ δεν άκουσες τι έλεγα, που ποτέ δεν είδες το πασιφανές, που πάντα μπορούσες να με κάνεις να νιώσω μικρή, ασήμαντη, ένοχη για όλα, που με μια λέξη μπορούσες να με κάνεις να θέλω να με καταπιεί η γη ή να πηδήξω από το παράθυρο.
Σε μισώ που ποτέ δεν μπόρεσες να είσαι τρυφερή μαζί μου, έστω λίγο, που ποτέ δε σκέφτηκες πριν μιλήσεις, που ποτέ δεν κατάλαβες ότι όλα όσα έλεγες για μένα ήταν σημαντικά γιατί ήσουν η μαμά μου. Η μαμά μου. Όχι η φίλη μου, όχι η θεία μου, όχι η κόρη μου. Η μαμά μου.
Σε μισώ που ποτέ δεν ήσουν για μένα μαμά, που ποτέ δεν κατάλαβες ότι δεν ήθελα και δεν μπορούσα να σου δίνω συμβουλές για τον μπαμπά μου που ξενογαμούσε, που μ' έβαζες μπροστά να του φωνάζω να γυρίσει πίσω κάθε φορά που έφευγε από το σπίτι, που ποτέ δε νοιάστηκες για το τι ώρα γύριζα στο σπίτι, πού πήγαινα, με ποιον ήμουνα, που ποτέ δεν μου έβαλες ένα γαμημένο όριο, που ποτέ δε μου μίλησες σα να ήμουνα παιδί, που χρησιμοποιούσες επιστημονικούς όρους για να μου πεις πώς γίνονται τα παιδιά, που πάντα ήσουν βολικά προοδευτική, που με ανάγκασες να ζητιανεύω την αγάπη σου μ' επιτεύγματα που πάντα με έπνιγαν. Σε μισώ που ποτέ δε με είδες όπως είμαι, ή που υποκρινόσουν σ' όλη σου τη ζωή κι έκλεινες τα μάτια σου όσο πιο σφιχτά μπορούσες, που ποτέ δεν είδες ότι τα μάτια μου δεν ήταν κόκκινα από τον υπολογιστή, ότι τα μακρυμάνικα δεν τα φοράω γιατί μου αρέσουν ή γιατί δε ζεσταίνομαι εγώ όπως όλος ο κόσμος στον καύσωνα, που ποτέ δεν άκουσες τις κραυγές μου, που ποτέ δεν κατάλαβες γιατί είχα αρρυθμίες και πονοκεφάλους, που δεν ανησύχησες όταν ήμουν χλωμή σα φάντασμα, που πάντα θεωρούσες φυσιολογικό να μην είμαι παιδί αλλά να είμαι γαμημένα "ώριμη για την ηλικία μου" σε μισώ σε μισώ που με διέλυσες κι ούτε καν το κατάλαβες.
Δε σ' αγαπώ.
Χαίρομαι που πέθανες.
σου γράφω τώρα που εγώ μεγάλωσα κι εσύ πέθανες, για να σου πω όλα αυτά που δεν μπορούσα όταν ήμουν παιδί. Δεν μπαίνω στον κόπο να σου πω πώς περνάω και με τι ασχολούμαι - έτσι κι αλλιώς πάντα νόμιζες ότι όλα είναι καλά κι ότι ήσαστε πάντα "στοργικοί γονείς".
Μισώ τον τρόπο που μ' εγκατέλειψες όταν ήμουν βρέφος, όπως και το ότι μ' άφηνες μόνη μου από 4 ετών, και που χρόνια μετά ήσουν περήφανη για το πόσο καλό μου έκανες έτσι.
Σε μισώ που ποτέ δεν άκουσες τι έλεγα, που ποτέ δεν είδες το πασιφανές, που πάντα μπορούσες να με κάνεις να νιώσω μικρή, ασήμαντη, ένοχη για όλα, που με μια λέξη μπορούσες να με κάνεις να θέλω να με καταπιεί η γη ή να πηδήξω από το παράθυρο.
Σε μισώ που ποτέ δεν μπόρεσες να είσαι τρυφερή μαζί μου, έστω λίγο, που ποτέ δε σκέφτηκες πριν μιλήσεις, που ποτέ δεν κατάλαβες ότι όλα όσα έλεγες για μένα ήταν σημαντικά γιατί ήσουν η μαμά μου. Η μαμά μου. Όχι η φίλη μου, όχι η θεία μου, όχι η κόρη μου. Η μαμά μου.
Σε μισώ που ποτέ δεν ήσουν για μένα μαμά, που ποτέ δεν κατάλαβες ότι δεν ήθελα και δεν μπορούσα να σου δίνω συμβουλές για τον μπαμπά μου που ξενογαμούσε, που μ' έβαζες μπροστά να του φωνάζω να γυρίσει πίσω κάθε φορά που έφευγε από το σπίτι, που ποτέ δε νοιάστηκες για το τι ώρα γύριζα στο σπίτι, πού πήγαινα, με ποιον ήμουνα, που ποτέ δεν μου έβαλες ένα γαμημένο όριο, που ποτέ δε μου μίλησες σα να ήμουνα παιδί, που χρησιμοποιούσες επιστημονικούς όρους για να μου πεις πώς γίνονται τα παιδιά, που πάντα ήσουν βολικά προοδευτική, που με ανάγκασες να ζητιανεύω την αγάπη σου μ' επιτεύγματα που πάντα με έπνιγαν. Σε μισώ που ποτέ δε με είδες όπως είμαι, ή που υποκρινόσουν σ' όλη σου τη ζωή κι έκλεινες τα μάτια σου όσο πιο σφιχτά μπορούσες, που ποτέ δεν είδες ότι τα μάτια μου δεν ήταν κόκκινα από τον υπολογιστή, ότι τα μακρυμάνικα δεν τα φοράω γιατί μου αρέσουν ή γιατί δε ζεσταίνομαι εγώ όπως όλος ο κόσμος στον καύσωνα, που ποτέ δεν άκουσες τις κραυγές μου, που ποτέ δεν κατάλαβες γιατί είχα αρρυθμίες και πονοκεφάλους, που δεν ανησύχησες όταν ήμουν χλωμή σα φάντασμα, που πάντα θεωρούσες φυσιολογικό να μην είμαι παιδί αλλά να είμαι γαμημένα "ώριμη για την ηλικία μου" σε μισώ σε μισώ που με διέλυσες κι ούτε καν το κατάλαβες.
Δε σ' αγαπώ.
Χαίρομαι που πέθανες.
Δεν είναι δικό μου κείμενο απλά το βρήκα και το έβαλα
Κατερίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου