Τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης αγάπης:

Η ανθρώπινη αγάπη είναι μονόπλευρη.  Αγαπούμε, συνήθως, εκείνους που μας αγαπούν. Δεχόμαστε να σηκώνουμε μόνο τα φορτία που θέλομε.  Τουναντίον, η αληθινή αγάπη δεν αισθάνεται ότι σηκώνει φορτία και είναι έτοιμη να εγκαταλείψει ακόμη και πράγματα που της ανήκουν.  Η ανθρώπινη αγάπη είναι μικρής αντοχής έναντι των πιέσεων.  Αποθαρρύνεται εύκολα και σπάζει.   Δεν επιμένει και δεν συνεχίζει τον αγώνα.  Μάλιστα μια μητέρα μπορεί να ξεχάσει το παιδί της ή να το πουλήσει ή και να το σκοτώσει…  Η υπομονή του ανθρώπου και η ανοχή του φθάνουν πολύ γρήγορα στα όριά τους έναντι των αδυναμιών και των αναγκών των άλλων.  Είναι ασταθής και επηρεάζεται από εξωτερικούς παράγοντες από τους οποίους εξαρτάται κατά μέγα μέρος.  Η ψυχική κατάσταση επηρεάζει τα αισθήματα της αγάπης.  Οι διάφορες σκέψεις την επηρεάζουν.  Οι ψευδείς κατηγορίες και η αμαρτία παγώνουν τον άνθρωπο και τον ωθούν να κλεισθεί στον εαυτόν του.  Το πρωί  κράζει «Ωσαννά» και το βράδυ «Άρον, άρον σταύρωσον αυτόν».  Όταν η ανθρώπινη αγάπη απογοητευθεί στρέφεται προς άλλες κατευθύνσεις και ο άνθρωπος γίνεται πικρόχολος· προσκολλάται στα ζώα, στα σκυλιά ή στις γάτες κ.λπ., και υφίσταται κάποια διαστροφή.  Σήμερα, ο ιερεύς ή ο πάστορας μας εμφανίζεται θαυμάσιος και την επομένη τον απορρίπτουμε εάν δεν ανταποκρίνεται στα κριτήριά μας και στις απαιτήσεις μας.  Όταν βρισκόμαστε μπροστά σε κάποια αντίθεση φροντίζομε να εγκαταλείψουμε την εκκλησία και να ψάξουμε γιά κάποια άλλη…  Αφήνουμε τον εαυτόν μας να άγεται και να φέρεται από τα συναισθήματά μας και όχι από την έννοια του καθήκοντος. Η υπομονετική στάση κάποιου που είναι γλυκιά και ανεκτική μας ενοχλεί. Τον θεωρούμε αναίσθητον. Το ίδιο πράγμα ισχύει όταν κάποιος φαίνεται να είναι σκληρός ενώ στην στην πραγματικότητα δεν είναι, αλλά απλώς είναι δίκαιος και σταθερός.

             Αυτά τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης αγάπης αποτελούν απόδειξη, σύμφωνα με τον λόγον του Θεού, ότι ο άνθρωπος δεν μένει στο φως και έχει μέσα του την αιτία της πτώσεως, το σκάνδαλον (1Ιωάν.2:10).  Ο λόγος του Θεού μας πληροφορεί και μας βεβαιώνει ότι η αιτία αυτής της πτώσης πρέπει να αποδοθεί σε έλλειψη ριζών ή επιμονής (Ματ.13:21· Μάρκ.4:17) γι’αυτό και ο άνθρωπος σκανδαλίζεται με τις αδυναμίες και τις αμαρτίες των άλλων.

Όταν δεν του δίνουν εκείνο που περιμένει ή απαιτεί είναι έτοιμος να ξεσχίσει τον πλησίον Του! Δεν υποχωρεί στις απαιτήσεις του. Η αληθινή αγάπη, αντιθέτως, δίνει και συγχωρεί και προσεύχεται… Καλούμε «αγάπη» τα συναισθήματα της τρυφερότητας και της στοργής μας που έχομε προς κάποια πρόσωπα, ακόμη και αν τα ενοχλούμε, τους στερούμε την ελευθερία και τα κάνουμε να ασφυκτιούν. Είναι μια αδυναμία που συναντάμε πολύ συχνά στους γονείς προς τα παιδιά τους ή τις συζύγους προς τους συζύγους τους ή και αντίθετα, κ.λπ.  Καλούμε «αγάπη» εκείνο που αρέσει στον πλησίον μας αλλά που δεν του κάνει καλό, που δεν τον οικοδομεί, που υποθάλπει τα ελαττώματά του ή τα πάθη του ή τις αμαρτίες του. Η αληθινή αγάπη δεν στοχεύει παρά να κάνει πραγματικό καλό στους άλλους.  Προβλέπει το μακροπρόθεσμο αγαθό τους. Η αληθινή αγάπη στερεί κάτι βραχυπρόθεσμα για να δώσει αργότερα μόνιμα και καλύτερα πράγματα.  Χτυπά και τιμωρεί βραχυχρονίως αλλά γιά να θεραπεύσει αργότερα. Χρησιμοποιεί τη ράβδο του και προειδοποιεί γιά το κακό… Εκείνος που δεν προειδοποιεί δεν αγαπά… Άνθρωπος που δεν αγαπά τον εν Χριστώ αδελφόν του ή τον πλησίον του ως επίσης και την ειρήνην και την ενότητα δεν μπορεί να είναι πραγματικός χριστιανός!  Καλούμε «αγάπη» όταν λέμε σε όλους «Ναί» αλλά η αληθινή αγάπη ξέρει να λέγει «όχι» όταν πρέπει. Η υποχώρηση σε αδικαιολόγητες αμαρτίες δεν οικοδομεί τον άλλον και δεν τον παρακινεί στην ανάπτυξή του. Καλούμε «αγάπη» τις μεγάλες και εντυπωσιακές θυσίες (διανομή αγαθών, σώμα διά να καυθεί κ.λπ.). Έχουμε την εντύπωση ότι έχομε «αγάπη» όταν υπερασπιζόμαστε ορισμένα πρόσωπα ακόμη και με αδικαιολόγητο και μεροληπτικό τρόπο, όταν τα πρόσωπα αυτά ανήκουν στην οικογένειά μας ή στο δόγμα μας κλπ.!