Είναι ένα χαρακτηριστικό πρόβλημα της εφαρμοσμένησ ηθικήσ, την ευθανασία, δηλαδή τη θανάτωση ενός βαρέως πάσχοντος για λόγουσ ευσπλαχνίας.
Εδώ είναι απραίτητο να κάνουμε τη διάκριση ματαξύ εκούσιασ και ακούσιας ευθανασίας. Στην περίπτωση της εκούσιας ευθανασίας ο ασθενής ζητάει ο ίδιος από τον γιατρό να δώσει τέλος στη ζωή του, για να τον απαλλάξει από τουσ πόνουσ, ενώ στην περίπτωση τησ ακούσιασιας ο ασθενής βρίσκεται σε κώμα σπό το οποίο δεν μπρει να συνέκθει και επομένως δεν μπορεί να αποφασίσει.
Διαφορετική είναι η διάκριση μεταξύ ενεργητικής ευθανασίας, κατά την οποία ο γιατρός δίνει στον ασθενή καποια ουσία που επιφέρει τον θάνατο, και παθητικής ευθανασίας, κατά την οποία ο γιατρός σταματά την θεραπεία του ασθενούς.
Η εκκλησία μας (Ο χριστιανισμός) δεν το επιτρέπει αυτό και λέει ‘ου φονεύσεις’ ενώ οι καινή διαθήκη λέει ‘ αγάπα τον πλησίον σου’
Είμαστε αναγκασμένοι να αναλαμβάνουμε τη μεγάλη ευθύνη των επιλογών μας και να καταλήγουμε σε ηθικές κρίσεις για την κάθε περίπτωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου